About Me

My photo
BEATA GOŁEMBIOWSKA Artystka fotografik, autorka scenariuszy i tekstów literackich. Urodziła się w Poznaniu, w 1957 roku. Dzieciństwo i lata licealne spędziła w Puławach. W 1981 roku ukończyła studia biologii środowiskowej na UAM w Poznaniu i osiedliła się w Radomiu, gdzie podjęła pracę w Muzeum Okręgowym. W 1989 roku wyemigrowała z rodziną do Kanady i zamieszkała w Montrealu. W 1997 roku ukończyła studia fotograficzne na Dawson College. Jej prace były prezentowane na wystawach indywidualnych i zbiorowych w kilku galeriach montrealskich, m.in. w Galerii Muzeum Sztuk Pięknych. Przez sześć lat trwała Beaty przygoda jako malarki dekoracyjnej w programach Debbie Travis- Painted House i Facelift. W tym okresie zaczęła pisać opowiadania i scenariusze oraz artykuły o fotografii, malarstwie i przyrodzie. W grudniu 2011 roku ukaże się jej pierwsza powieść „Zółta sukienka”, wydawnictwo Novaeres. Beata pracuje obecnie dla Queen Art Films, gdzie zadebiutowała jako reżyser filmem dokumentalnym „Raj utracony, raj odzyskany”, o polskim ziemiaństwie i arystokracji w Rawdon (zakupiony przez TV Polonia).

Sunday 6 November 2011

O Książce i Filmie

W listopadzie br., nakładem wydawnictwa Poligraf, ukaże się niezwykła książka pt. "W jednej walizce" pióra Beaty Gołembiowskiej. Do książki dołączona będzie płyta dvd z filmem dokumentalnym "Raj utracony, raj odzyskany", którego Beata Gołembiowska jest reżyserką,  wspólnie z Katarzyną Lech . Oba projekty,  książka i film opowiadają o dziejach przedstawicieli znamienitych polskich rodów arystokratycznych, zmuszonych do szukania nowej ojczyzny w Kanadzie.

Na okładce książki widnieje zdanie napisane przez  znakomita polska aktorka, Beata Tyszkiewicz:

Tak jak inne narody, powinniśmy być dumni ze swojej arystokracji, z której dziedzictwa materialnego i duchowego korzystamy po dzień dzisiejszy”
Książkę tę gorąco polecam.

W albumie - książce „W jednej walizce” zawarte są fascynujące dzieje ludzi, którzy utraciwszy całe mienie, zabrane nielegalnie przez komunistów, zaczęli życie trzymając w ręku symboliczną „jedną walizkę”. Bohaterzy książki pochodzą z rodzin takich jak: Czartoryscy, Czetwertyńscy, Komorowscy, Platerowie, Popielowie, Potoccy, Sapiehowie, Siemieńscy, Tarnowscy, Tyszkiewicze i Zamoyscy.

Film dokumentalny „ Raj utracony, raj odzyskany” opowiada o Rawdon, małym, kanadyjskim miasteczku leżącym  blisko Montrealu, „ ziemi obiecanej „ polskiej szlachty. W obu Amerykach jest to największe emigracyjne skupisko tej byłej polskiej warstwy społecznej. 

Beata Gołembiowska o książce "W jednej walizce"

„Kilka miesięcy po premierze filmu, zaopatrzona w sprzęt fotograficzny i dyktafon ruszyłam na spotkanie bohaterów książki - albumu, pod tytułem „W jednej walizce”. Spisanie wspomnień ziemian i arystokratów przebywających na emigracji w Kanadzie przerastało moje możliwości, dlatego zdecydowałam się na przeprowadzenie wywiadów jedynie z przedstawicielami arystokracji. Nie do wszystkich mogłam dotrzeć, lecz liczba osiemnastu osób, z którymi udało mi spotkać jest znaczącą, zważywszy, że emigracja polskiej arystokracji do Kanady nie była zbyt liczna. Dziewięciu bohaterów książki mieszka w Rawdon, a pozostali w Montrealu, Ottawie i w Vancouver. Udało mi się spotkać tylko z siedmioma arystokratami pamiętającymi dobrze czasy przedwojenne, gdyż większość starszej generacji już nie żyje. Pozostali to ludzie młodsi, którzy w czasie wojny byli jeszcze dziećmi lub też urodzili się tuż po wojnie. Opowiedzieli mi o swoich rodzicach, z którymi już nie zdążyłam przeprowadzić wywiadów.

Beata Gołembiowska o książce "W jednej walizce"

Słuchając wspomnień bohaterów książki uświadomiłam sobie, jak dalece polscy arystokraci dzielili losy całego narodu. Różnili się od przeciętnych obywateli majątkami, nazwiskami, wykształceniem, zajmowanymi stanowiskami, ale dramat zawikłanych wydarzeń historycznych często zrównywał ich z resztą społeczeństwa. Niełatwo jest opowiadać o sobie i swoich bliskich. Szczególnie ze świadomością, że wywiady zostaną zapisane, będą czytane i osądzane. Bohaterowie książki bardzo starali się przedstawić rzetelny przekaz przeszłości.
Wczesne lata życia "moich arystokratów" upływały na nauce w domu pod okiem nauczycieli, na zabawach, konnych przejażdżkach, polowaniach, odwiedzaniu krewnych, uroczystościach rodzinnych. Taki tryb życia z łatwością mógłby ich rozpieścić, gdyby od najmłodszych lat nie wymagano od nich nienagannych manier, punktualności, posłuszeństwa wobec rodziców, poszanowania dla służby. Wychowywani byli w wartościach związanych z maksymą "Noblesse Oblige" - szlachectwo zobowiązuje. Urodzeni w dobrobycie, mający dostęp do edukacji byli zobligowani do służenia społeczeństwu w większym stopniu niż inni. Spotkanie z bohaterami książki były dla mnie niezwykle cennym i pouczającym doświadczeniem. Podziwiam ich, że mimo utraty majątków, domów i ojczyzny zachowali wewnętrzną siłę, pogodę ducha, poczucie humoru i umiejętność patrzenia na życie z przymrużeniem oka. Z początku wyobrażałam sobie „W jednej walizce”, jako książkę-album zawierającą wywiady zilustrowane współczesnymi fotograficznymi portretami moich bohaterów, zdjęciami rodzinnymi i zdjęciami pamiątek.
Poszerzyłam moją wstępną koncepcję o krótkie dzieje rodów oraz opisy majątków. Dają one wyobrażenie o pochodzeniu i warunkach, w jakich żyli bohaterowie książki w okresie międzywojennym, kiedy budynki często były odbudowywane po zniszczeniach I Wojny Światowej, a pomniejszone po państwowej parcelacji gospodarstwa nie dawały tak wielkich dochodów. Czasami wielkie pałace ogołocone lub zrujnowane przez wojska trzech armii stały puste, a rodziny mieszkały w oficynach, udekorowanych pozostałościami z dawnej świetności. Niektórzy z moich bohaterów mieszkali w niewielkich dworach, leżących na małych obszarach ziemi.
 Piękne pałace, jak Kozłówka, o której opowiada Maria z hrabiów Zamoyskich czy też mały, uroczy dwór rodziny hrabiów Plater-Zyberków, zawsze były domami rodzinnymi, o wielopokoleniowych tradycjach, pełnymi pamiątek i wspomnień. Arystokraci zostali z nich wygnani, a pozytywną pamięć o ich nazwiskach wymazano z podręczników i książek na długie lata panowania reżimu komunistycznego. Polska odzyskała niepodległość i powoli rozprawia się z błędami przeszłości. Sprawa oddania niegdyś bezprawnie zagrabionej własności nie została do końca uregulowana. W ostatnich latach niektóre odszkodowania wypłacono i oddano część budynków ich prawowitym właścicielom. Rodzinie hrabiów Zamoyskich zwrócono pieniądze za wyposażenie pałacu w Kozłówce, jednakże wieloletnie starania o oddanie pałacu Foksal do tej pory nie przyniosły pozytywnych rezultatów. W sercach „moich arystokratów”, których przodkowie i oni sami byli oddani sprawie Polski, nie raz wzbiera gorycz. W przeprowadzonych przeze mnie wywiadach mówią :
- „Nie chodzi nam już o zwrot majątków, lecz raczej o nazwanie po imieniu, tego, co się z nami stało po wojnie. O przywrócenie honoru tak wielkim niegdyś nazwiskom, o podkreślenie, że arystokracja przyczyniła się w ogromnej mierze do bogactwa materialnego i duchowego Polski”.



O Filmie "Raj utracony, raj odzyskany"

LILIANA GŁĄBCZYŃSKA-KOMOROWSKA O FILMIE "RAJ UTRACONY, RAJ ODZYSKANY"

Wiosną 2006 roku, w ramach działalności mojej Fundacji zorganizowałam, w montrealskiej galerii „ Espace" wystawę pt. „Dialog”, przybliżającą Kanadyjczykom polską sztukę – dawną i współczesną. W jednej sali wystawili swoje obrazy i rzeźby montrealscy znani artyści, a druga została zapełniona rodzinnymi pamiątkami polskich ziemian i arystokratów mieszkających w Rawdon, małym miasteczku położonym 100 km na północ od Montrealu. Piękno tych rzeczy przywiezionych z Polski „w jednej walizce” oraz niesamowite historie z nimi związane podały mi pomysł stworzenia filmu dokumentalnego o tym specyficznym miasteczku zamieszkałym licznie przez polskie ziemiaństwo i arystokrację. Na obu kontynentach amerykańskich jest to największe skupisko tych dawnych dwóch grup społecznych.
                Film o tytule zaczerpniętym z Miltona „Raj utracony, raj odzyskany” został wyświetlony podczas wystawy i wzbudził duże zainteresowanie nie tylko wśród montrealskiej Polonii, ale także wśród publiczności kanadyjskiej, często nieświadomej, że polska arystokracja w ogóle istniała i że jej nieliczni przedstawiciele mieszkają w ich kraju. Reżyserię filmu powierzyłam fotografce Beacie Gołembiowskiej i dziennikarce Katarzynie Lech. Beata już uprzednio miała zamiar napisać książkę o arystokracji w Kanadzie, gdyż temat polskiej arystokracji i ziemiaństwa jest jej bliski. Jej dziadkowie ze strony ojca mieli majątek Straszków w Wielkopolsce, a bracia jej babci; Witold i Tadeusz Maringowie byli bardzo znanymi postaciami wśród przedwojennych ziemian. Matka spędziła lata okupacji w zamku hrabiów Tarnowskich w Dzikowie. Nie tylko wspomnienia bliskich, ale również atmosfera miejsca, w którym spędziła dzieciństwo, wpłynęły na jej decyzję opisania przynajmniej cząstki polskiego „przeminęło z wiatrem”.

Seweryn książę Czetwertyński z Żołudka

Moja prababka , Biszeta Radziwiłł kupiła mojej babce Róży Pałacyk w Warszawie w Alejach Ujazdowskich na Drodze ( Traktacie)  Królewskiej, najpiękniejszej ulicy w Warszawie. Pałacyk ten przetrwał wojnę , był jeden z nielicznych z tych 30% czy 40 % który się zachował, ponieważ Gestapo wybrało go sobie na główną siedzibę. Po wojnie Amerykanie starali się o ten budynek, który należał do nas. Polska nie wiedziała jak odebrać mojemu ojcu ten pałacyk. Aresztowanie mojego ojca było pod zarzutem szpiegostwa na rzecz Stanów Zjednoczonych. Po dwóch latach wyszedł. Międzyczasie, ponieważ był aresztowany jako kryminalista, stracił pałacyk Róży. I Polska sprzedała pałacyk Amerykanom. To co Amerykanie później zrobili z tym pałacykiem to jest krzywda jaka stała się Warszawie. To był naprawdę zabytek. Rozebrali go i wybudowali olbrzymi, nowoczesny, obrzydliwy budynek. Jak zabrano nam ten dom i ojciec bał się powrotu do więzienia, to zdecydował, że wyjeżdżamy do Kanady. Na co rząd Polski się zgodził pod jednym warunkiem, że podpisze mój ojciec, że nie będzie rościł żadnych praw do rzeczy, które posiada w Polsce, i że wyjedzie cała rodzina.




Rawdon, niespełna dziesięciotysięczne miasteczko położone około 100 km na północ od Montrealu. To tutaj po latach tułaczki trafiła duża grupa polskich ziemian i arystokratów o znanych nazwiskach. Na obu kontynentach Amerykańskich Rawdon stało się największym  skupiskiem tej tak kiedyś ważnej dla Polski grupy społecznej.

Wierzę, że Rawdon stało się bardzo specyficznym miejscem dla Polaków. Czują się tutaj bardzo dobrze, zachowują swoją kulturę, ksiądz , który jest Francuzem jest bardzo przyjaźnie do nich nastawiony i stara się mówić do nich po polsku. 
W Rawdon Polacy żyją podobnie jak w ojczyźnie, prowadząc podobne życie towarzyskie, 
podczas którego wspominają przeszłość.

Elgin Scott, wdowiec po hrabiance Marii Tarnowskiej z Malinia

Przy tym szewc, zebrał wszystkich byłych pracowników  przed pałacem i powiedział arystokracja się skończyła i rozdawał wszystkim majątek na kawałki. Później z salonu wyciągnięto meble Ludwik XV, będące niegdyś wyposażeniem salonu Paderewskiego, które moja teściowa kupiła od Paderewskiego jak wyjeżdżał przed wojną do Stanów Zjednoczonych. To było jego pianino, biurko, meble, kanapy i wszystko zostało wrzucone do gnojówki.


Większość pamiątek po przodkach przepadła bezpowrotnie. Te nieliczne, które cudem ocalały, przebyły długą drogę, by znaleźć się w budowanych od nowa rodzinnych gniazdach. Dziś każda ocalona fotografia, fragment srebrnej zastawy, czy portret dziadka jest w tych domach przedmiotem prawdziwego kultu.


Róża z hrabiów Platerów hrabina Siemieńska z Pilicy

Wyszliśmy tuż przed Powstaniem Warszawskim jak był już front bolszewicko – niemiecki. Niemcy przyjechali, zamieszkali w naszym domu. Wypędzili nas do oficyny i była szalona strzelanina, to była pierwsza linia frontu. Po jakimś tygodniu bezczynnego siedzenia kazali nam wyjść. Wyszliśmy i już nigdy nie wróciliśmy.

Wilhelm hrabia Siemieński-Lewicki z Chorostkowa

Śpiewanie kolęd polskiej szlachty w domu Seweryna i Denise ks. Czetwertyńskich.


Joanna z Wolskich hrabina Potocka  z Perepelnik przed swoim domem w Rawdon, budowanym na wzór polskich dworków.

Witam państwa w moim domu. Dom ten został zbudowany 12 lat temu na wzór polskich dworków. A dlaczego? Dlatego , że i ja i mój mąż urodziliśmy się w takich podobnych polskich dworach. Moja rodzina miała majątek Perepelniki sto kilometrów na wschód od Lwowa. Tam się wychowałam i do 1939 roku to był mój raj na ziemi, który się skończył. Aż dopiero tutaj, z powrotem, mam swój raj od nowa.

Całe moje tułacze życie tęskniłam do atmosfery, która panowała w moim rodzinnym domu. I wydaje mi się, że udało mi się to odtworzyć. Jestem bardzo szczęśliwa z tego powodu. Czuję się tutaj jak w raju.

O Lilianie Komorowskiej



Polska aktorka, absolwentka warszawskiej PWST, od ponad dwudziestu lat mieszka w Ameryce Północnej, gdzie z powodzeniem realizuje swoje plany życiowe i artystyczne. Karierę rozpoczęła w warszawskim Teatrze Dramatycznym, u boku takich sław polskich scen jak Gustaw Holoubek, Zbigniew Zapasiewicz, Piotr Fronczewski, Marek Kondrat i Janusz Gajos. Przed wyjazdem z Polski zagrała wiele znaczących ról teatralnych, telewizyjnych
i filmowych. Wcieliła się m.in. w postać Abigail w Czarownicach z Salem, spektakl uznany za jeden ze stu najlepszych w historii Teatru Telewizji. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie Liliana Komorowska wystąpiła m.in.
u boku Donalda Sutherlanda, Aidana Quinna, Westleya Snipesa. Ostatnio gra w języku francuskim w teatrze, telewizji i w filmach fabularnych, m.in. w Romeo i Juliette, gdzie zagrała matkę Julii ze słynną Jeanne Moreau. Kontynuując prowadzony przez wiele wieków przez polską arystokrację mecenat nad sztuką, Liliana z pochodzenia szlachcianka stara się zawrzeć w swojej działalności wszystkie najlepsze wartości jakie niesie
popularne motto szlacheckie – Noblesse oblige.

 W ramach założonej przez nią Fundacji Liliany Komorowskiej dla Sztuki, od lat jest zaangażowana w działalność na rzecz szerzenia polskiej kultury w środowisku kanadyjskim, za którą została odznaczona Srebrnym Medalem Zasługi. „Raj utracony, raj odzyskany” jest pierwszym filmem dokumentalnym wyprodukowanym przez firmę Liliany Komorowskiej – Queen Art Films. Oba projekty – książka i film poruszające tematy polskiego „przeminęło z wiatrem” są bardzo bliskie sercu aktorki – emigrantki.
Obecnie Liliana pracuje nad swoim debiutanckim filmem dokumentalnym „The Beauty and The Breast”, który będzie miał premierę w 2012 roku.
Film opowiada o walce kobiet z rakiem piersi.

Filmografia
2010: Mniejsze zło - reż. Janusz Morgenstern
2008: Teraz albo nigdy! - serial TVN
2008: Montreal Stories 1944 - reż. Vanya Rose
2005: The Women of Ahhs - reż. Benjamin Paquette
2004: Kudłaty przyjaciel (Funky Monkey) - reż. Harry Basil
2003: Hitler: Narodziny zła (Hitler: The Rise of Evil) - reż. Christian Duguay
2002: Odyssée d`Alice Tremblay, reż. Denise Filiatrault
2002: Extremiści (Extreme Ops)- reż. Christian Duguay
2001: Królewski skandal (Royal Scandal, The) - reż. Ernst Lubitsch, Otto Preminger
2000: Zasady walki (Art of War, The) - reż. Christian Duguay
2000: Bouteille, La - reż. Albert Capellani
1999: Joanna d`Arc (Joan of Arc) - reż. Luc Besson
1997: Nie ufaj nikomu (Suspicious Minds) - reż. Ridley Scott
1997: Misja specjalna (Assignment, The) - reż. Christian Duguay
1997-2000: The Hunger - reż.Tony Scott, jako Natasha
1995: Tajemnica Syriusza (Screamers) reż. Christian Duguay
1993: Oddział poza prawem (Martial Outlaw) - reż. Kurt Anderson
1993-1994: Brygada Acapulco (Acapulco H.E.A.T.)
1992-1998: Nieśmiertelny (Highlander)
1992: Scanners III (Scanners III: Takeover) - reż. Christian Duguay
1989: Jej alibi (Her Alibi) - reż. Bruce Beresford
1989: Mother Love
1989: Kojak
1989: Niewłaściwe miejsce (Misplaced) - reż. Louis Yansen
1988: Zdziwieni (Astonished)- reż. Jeff Kahn
1988: Late For Dinner - reż. W.D.Richter
1987: The Saint in Manhattan - reż. James Frawley
1985: Wojna i miłość (War and Love) - reż. Moshe Mizrahi
1985-1989: The Equalizer jako Sarka (1987) (gościnnie)
1984-1992: Bill Cosby Show (Cosby Show, The) jako (1985) (gościnnie)
1983: Incydent na pustyni - reż.Wojciech Strzemżalski
1983: Alternatywy 4 - reż.Stanisław Bareja
1983: Austeria - reż.Jerzy Kawalerowicz
1983: Planeta krawiec - reż.Jerzy Domaradzki
1981-1988: Simon & Simon (1983) (gościnnie)
1981: Białe tango - reż.Janusz Kidawa
1980: Czułe miejsca - reż.Piotr Andrejew
1980: Kariera Nikodema Dyzmy
1980: Kontrakt - reż. Krzysztof Zanussi
1980: Krab i Joanna - reż. Zbigniew Kuźmiński
1980: Wściekły - reż. Roman Załuski
1979: Hotel Klasy Lux - reż.Ryszard Ber
1977: Śmierć prezydenta - reż.J.Kawalerowicz
1976-1987: 07 zgłoś się - reż.Krzysztof Szmagier (1981) (gościnnie)
1968: One Life to Live - reż.John Bolger (1987-1988) (gościnnie)
1964-1999: Another World (1985)